Sprawy psychiczne i nie tylko

Witam po przerwie świątecznej. Dla mnie to był okropny czas, w którym bardzo cierpiałem. A wszystko z powodu depresji spowodowanej zmianą leków. To jest tak, że przez kilka lat pofolgowałem sobie bardzo z używkami, które dotknęły dogłębnie mojego zdrowia fizycznego i psychicznego. Od kilku miesięcy nie zażywam nic oprócz leków, które i tak nie działały, więc postanowiłem je zmienić. Mówię o lekach na depresję. W te dni czułem się jak zombi. Kto ma depresję wie o czym mówię. Po ponad dwóch tygodniach przerażającego samopoczucia wreszcie odczuwam jakąś poprawę. Wracają mi chęci do życia. Te tabletki to jakiś cud, czuję, że w końcu mi pomagają. Czekałem na to bardzo długo. Stan depresji mogę tylko porównać do bycia martwym za życia i nie przesadzam w tej opinii. I prawdą jest, że najedzony głodnego nie zrozumie, podobnie jest z chorobami psychicznymi. Łączę się w bólu z wszystkimi cierpiącymi na depresję lub inną chorobę psychiczną. Moja huśtawka była bardzo rozkołysana. Właściwie to z niej spadłem do dziury. Nawet miałem myśli samobójcze. Okropny stan umysłu, kiedy chcesz umrzeć, bo żyć już nie potrafisz z powodu totalnego braku witalności i siły do czegokolwiek. Ja na szczęście nie mam odwagi, aby odebrać sobie życia, i mój strach przed bólem ocalił mnie od śmierci. W takim stanie tracisz wszelką nadzieję i autentycznie nie chce ci się żyć. Na szczęście istnieją leki, które mam nadzieję, że mi pomogą. Depresja to taka pustka i brak siły do życia, jakby ktoś pozbawił cię życia za życia. Nikt nie zasługuje na takie cierpienie. Wspieram wszystkie osoby chore psychicznie! Łączę się z każdym cierpiącym w modlitwie. Pozdrawiam i do następnego razu. Kocham was i cały świat.

Powiem tak - przestałem oglądać telewizję. Serio. Dużo ciekawsze jest moje życie. A tak na serio to moje życie emocjonalne i psychiczne daje mi bardzo dużo rozrywki. W ciągu roku bardzo wiele się stało. I nie chodzi mi tu o konkrety, chodzi o potęgę czasu i ilość zmian. Najważniejszą zmianą była zmiana zamieszkania. I to konkretna, bo przeprowadzka z jednego kraju do drugiego. Poza tym wizyta w szpitalu, depresje, lęki, obsesje. Moim największym osiągnięciem tego roku jest zapanowanie nad OCD, czyli zaburzeniem myślenia. Cieszę się ogromnie, że ponownie zaczynam panować nad swoją głową i tym, co myślę. A więc nie stoję w miejscu, rozwijam się, zmieniam, i to widać. Jestem z siebie bardzo dumny. 

Dzisiaj po dwóch tygodniach rozpaczy i depresji stanąłem na nogach. Jestem bardzo szczęśliwy. Każda zmiana w moim samopoczuciu jest na wagę złota. Trzymam kciuki, aby było tylko lepiej. Szczęśliwego Nowego Roku!

24.12.19r. DEPRESJA

Chciałbym opisać wam stan psychiczny, w jakim się obecnie znajduję. Dzięki temu opisowi chcę uzmysłowić ludziom, którzy nie cierpieli nigdy na depresję, że to poważna choroba.

Leżę w łóżku, bo nie mam siły psychicznej, aby cokolwiek robić. Jednak to leżenie mnie też bardzo męczy. Patrzę się w sufit, zamykam oczy, przewracam się z boku na bok, sen nie przychodzi, biorę tabletki na spanie, wstaję, zasiadam do komputera, piszę te słowa do ciebie. Nie mogę spać. Bolą mnie całe nogi, czuję dziwny ból, ten ból maleje i rośnie, na przemian, i tylko przestaje boleć o poranku lub kiedy jestem w ruchu. Nazywają to chorobą niespokojnych nóg, czyli pewnego rodzaju zaburzeniem neurologicznym sprawiającym ból w nogach. Jestem nadpobudliwy, a jednocześnie nie mam sił, aby cokolwiek zrobić. To skrajne stany psychiczne, otępienie psychiczne i pobudzenie fizyczne. Czuję się jak silnik samochodu na wysokim gazie, który jednak nie rusza z miejsca, bo coś innego jest w nim zepsute. Zbyt przytomny, aby usnąć, i zbyt przesilony psychicznie, aby podjąć się jakiegoś działania. Po prostu nie mam na nic ochoty, ale to nie lenistwo. Z lenistwa czerpie się przyjemność, w depresji nie ma żadnej przyjemności. Nie mam chęci, aby żyć, aby się ruszać, aby rozmawiać, to brak sensu, brak energii, brak życia. Czuję się zmęczony. Może zaraz pójdę do rodziców obejrzeć coś w telewizji, jeśli wytrzymam, bo przecież nie mogę się nad niczym skupić i łatwo tracę zapał do czegokolwiek.Spać nie idzie, patrzeć w sufit bez sensu, oglądać telewizję też mnie wkurza, nic mnie nie cieszy. Ziewnąłem. Ciekawe na ile to prawda. Sen jest dla mnie wybawieniem. Obym usnął jak najszybciej. I tak dzień za dniem.

KILKA SŁÓW O MNIE

Mam na imię Paweł, pochodzę z południowej Wielkopolski. Mieszkałem w Polsce i za granicą, od pewnego czasu wróciłem do mojego domu rodzinnego.

Cierpię na depresję, na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, jestem zdrowiejącym uzależnionym, jestem homoseksualistą i homofobem jednocześnie. To po krótce o mnie :) Witam Cię na moim blogu i zapraszam do lektury!

"Na tym polega prawdziwa akceptacja - potrafisz pogodzić się z tym, że coś jest takie, jakie jest, i nie budzi to w tobie sprzeciwu ani żadnej innej reakcji" Gary John Bishop

Witam wszystkich serdecznie!

W dzisiejszym odcinku chciałbym opowiedzieć o mojej walce z natrętnymi myślami i depresją i jak sobie z nimi radzę. Kilka miesięcy temu wycofałem się zupełnie z życia, wróciłem do mojego domu rodzinnego, aby nie być dłużej pod wpływem stresującego życia. Potrzebowałem przerwy w życiorysie, co spowodowane było między innymi moim stanem zdrowia psychicznego. Dlatego postanowiłem wrócić do mojego miasta i do moich rodziców. Była to jedyna rozsądna opcja. Nie radziłem sobie z życiem, poza tym moja depresja i myśli obsesyjne się nasiliły i nie pozwalały mi normalnie żyć. Było to w kwietniu 2019 roku. Jest końcówka roku, a ja nadal mam poważne stany depresyjne, pomimo brania leków. Dzisiaj uświadomiłem sobie, że leki to nie wszystko, muszę zmusić się do działania, dlatego postanowiłem pisać ten blog z nadzieją, że być może przyda się komuś w podobnej sytuacji. Piszę, że leki to nie wszystko, bo jakby to powiedzieć, po prostu do tej pory chciałem, aby branie leków wszystko za mnie załatwiło, a tak nie jest. Leki na pewno mogą pomóc, ale nie mogę oczekiwać, że mnie zupełnie uleczą. Przyznaję się, że pomimo zażywania leków nadal mam depresję i myśli obsesyjne.Od kilku dni czuję ogromną pustkę i jakby niezadowolenie ze wszystkiego, po prostu nic nie sprawia mi radości. A przecież biorę leki. No właśnie. Uświadamiam sobie, że leki mają na celu tylko mi pomóc, a nie załatwić całą sprawę. To samo dotyczy moich natrętnych myśli. Pomimo leków nadal je mam i tak naprawdę moja głowa nic sobie z tego nie robi. Nie uważam, że leki nie pomagają,ale widzę ich ograniczoną zdolność do uwolnienia mnie od depresji czy mojego zaburzenia psychicznego. Musiałem zastosować jakąś technikę, aby przeciwdziałać całej tej historii. A więc zastosowałem technikę “Jakby nigdy nic”. Polega ona na tym, że zdając sobie sprawę z tego, jak się czuję, po prostu na to nie reaguję i robię swoje. Wiem, bardzo trudne do zrobienia, ale można. Mam po prostu dosyć leżenia w łóżku jak sparaliżowany przez moją głowę. Myślę, że wiele osób może mieć podobne doświadczenie, dlatego postanowiłem się tym podzielić. No i słuchanie muzyki i śpiewanie, to uwalnia mnie od ciągłego napieprzania mojej głowy. Chciałbym też podkreślić, że cierpienie psychiczne jest bardzo ciężkim doświadczeniem, zwłaszcza, że tego bólu nie widać. Pozdrawiam wszystkich i do następnego razu.

Pablo